Zakres pojęciowy słowa nieruchomość

Zakres pojęciowy słowa nieruchomość jest bardzo szeroki.

Przy czym definicje nieruchomości wykazują duże podobieństwo w różnych krajach. Dla przykładu w prawie amerykańskim nieruchomość obejmuje grunt, obiekty trwale związane z gruntem (obiekty naturalne, połączone korzeniami, takie jak drzewa czy krzaki i obiekty sztuczne, będące dziełem człowieka jak np. budynki, budowle), minerały, znajdujące się pod powierzchnią ziemi, a także przestrzeń ponad ziemią. Bardzo zbliżona definicja występowała w ustawodawstwie europejskim w okresie przedwojennym. Ponadto nowożytne definicje zostały zaczerpnięte z czasów starożytnych, gdzie zgodnie z prawem rzymskim własność nieruchomości sięgała bez żadnych ograniczeń zarówno w głąb ziemi, jak i nad jej powierzchnię[1]. Tego rodzaju koncepcję nieruchomości zaakceptował i wprowadził Kodeks Napoleoński, z którego została zaczerpnięta definicja nieruchomości w Polsce międzywojennej. W okresie międzywojennym nieruchomości zostały podzielone na trzy rodzaje:

1. z natury – stanowiły one grunty i budynki, a także krzewy, drzewa, mury, połączone z budynkami,
2. z przeznaczenia – przedmioty ruchome, umieszczone przez właściciela na gruncie na potrzeby gospodarskie np. maszyny, sprzęty gospodarcze, zwierzęta przeznaczone do hodowli,
3. z przedmiotu, do którego się odnoszą – prawa np. skargi, windykacje.[1]

[1] E. Kucharska – Stasiak, Nieruchomość a rynek, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, s. 13

W następnym wpisie zajmiemy się definicją słowa „nieruchomość” w ustawodawstwie polskim.

mb

[1] W. Wołodkiewicz, M. Zabłocka, Prawo rzymskie, C. H. Beck, Warszawa, 2009, s. 121

[2] E. Kucharska – Stasiak, Nieruchomość a rynek, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, s. 13